Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΚΙΒΩΤΟΣ:
Το Αιώνιο
Όχημα του Ουράνιου Θησαυρού
Οι άνθρωποι είναι πιο απορροφημένοι
στις σκέψεις τους με την ανθρώπινα δημιουργημένη πλάνη παρά με την αλήθεια.
Αυτό είναι μια κατάσταση που επικρατεί στην ανθρωπότητα πολλούς αιώνες τώρα και
αφορά τον εξαγνισμό αυτού που δεν είναι αληθινό σε οποιαδήποτε διάσταση
ύπαρξης, σημαίνοντας την αληθινή πρόοδο του ανθρώπινου γένους πάνω στη γη όπως
αναγεννάται.
Όλη η σοφή καθοδήγηση που υπάρχει
και μεταφέρεται από την Αρχαιότητα, προμηνύοντας την μεγάλη μεταμορφωτική
περίοδο που γίνεται σταδιακά στο πλανήτη Γη, βασίζεται στο γεγονός ότι μερικοί
από τους αρχαίους ανθρώπους, Σοφούς, ήξεραν ήδη τις αρχές της διαδικασίας της
Ανάληψης, δηλαδή της μεγάλης μετατροπής της ανθρώπινης συνείδησης σε αυτή της
Ανώτερης Παρουσίας. Γνώριζαν ότι το Φως υπάρχει ήδη μέσα στον άνθρωπο-Ψυχή και
γι αυτό η υλική μορφή, ο προσωρινός φορέας της Ψυχής του, είναι μια εν δυνάμει ενεργοποίηση του Φωτός που
Είναι ο ίδιος ώστε η φυσική μορφή του να μεταμορφωθεί στο Φωτεινό του Σώμα.
Ο άνθρωπος-Ψυχή που θυμάται ότι ΕΙΝΑΙ Φως σε φυσική-υλική μορφή, επεκτείνεται πνευματικά και ανανεώνει τη
φθαρτή του μορφή. Τότε η μαζική πλάνη διαλύεται και δεν τον επηρεάζει. Έτσι
ξαναθυμάται ότι ο ανώτερος σκοπός της εγκόσμιας προσωρινής ζωής του είναι η
ανθρώπινη εμπειρία της ολότητας του Φωτεινού Σώματος του πάνω στη Γη, από την
Ψυχή του μέσα προς τα έξω.
Όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα ευαισθητοποιηθεί,
συλλαμβάνοντας πλήρως το γεγονός ότι ο
Άνθρωπος Είναι Φως τότε θα ενσωματώσει συνειδητά την βαθύτερη έννοια της
Αθανασίας, απορρίπτοντας μαζικά κάθε ανησυχία, φόβο και τρόμο για τον θάνατο όπως τον αντιλαμβάνεται υλιστικά. Ο
άνθρωπος-Ψυχή που δεν έχει ακόμα ανακαλύψει το Φωτεινό του Σώμα, αισθάνεται ότι
η ζωή του ελέγχεται απ’ έξω καθώς κινείται στις χαμηλότερες συχνότητες της
ύπαρξής του. Έτσι μέσα στην πυκνότητα της ύλης ξεχνάει τον αρχικό σκοπό της
εξέλιξής του και την Θεία Κληρονομιά που μεταφέρει ασυνείδητα. Συνεπώς
απομακρύνεται από τον θείο εαυτό του καθώς επιλέγει να ταξιδεύει μέσα στην
ανθρώπινα δημιουργημένη και κοινά αποδεκτή βάρκα του εγώ.
Το Φωτεινό Σώμα του
ανθρώπου είναι σαν μια ατομική κιβωτός υψηλών κραδασμών Ενέργειας που
δημιουργεί παλιρροιακά κύματα σκόπιμα, οδηγώντας τον να ολοκληρώσει το σκοπό
του όπως απελευθερώνεται από τις καρμικές του υποχρεώσεις. Όντας μέσα σε αυτή
την ανεκτίμητη κιβωτό είναι πάντα προστατευμένος και καθοδηγείται, ξέροντας
ακριβώς τι να κάνει κάθε στιγμή, καθώς η θεϊκή συγχρονικότητα φέρνει το κάθε τι
στην ώρα του και ο άνθρωπος υπάρχει σύμφωνα με την Συμπαντική Ροή. Έτσι
βρίσκεται σε έλεγχο πνευματικά, γιατί συνεργάζεται με την αρχική του φύση, ενώ
οι αυτο-δημιουργημένες χαμηλότερες συχνότητες της συνείδησής του εμφανίζονται
και αυτο-καταστρέφονται αυτόματα. Γι αυτό δεν υπάρχει άγχος, φόβος,
αποθάρρυνση, αμφιβολία ή δισταγμός, καθώς τα πνευματικά του μάτια είναι διάπλατα ανοιχτά ακριβώς όπως διαφωτίζονται
μέσα στη λαμπερή κιβωτό του, απελευθερώνοντας τη θέλησή του και εκδηλώνοντας
τον εσωτερικό πλούτο που μεταφέρει με αφθονία χαράς.
Με αυτό τον τρόπο συντελεί στην εξέλιξη του Όλου αφού
είναι ευθυγραμμισμένος με την αρχική του πορεία μέσα στον ιερό δρόμο του Φωτός,
εξυψώνοντας συγχρόνως τη συλλογική συνείδηση μέσω της θεϊκής Ενέργειας που
Είναι ο ίδιος όπως την εκδηλώνει συνειδητά.
Αντίθετα, όταν κανείς βρίσκεται έξω από την φωτεινή του
κιβωτό δεν έχει συναίσθηση ότι επηρεάζει το Όλο, γιατί βλέπει τα πράγματα
εγωκεντρικά όπως ταυτίζεται με τον κόσμο της ύλης και το εγώ του υπερέχει
πεισματικά. Έτσι δημιουργεί διαχωριστικά τείχη και λειτουργεί με βάση το φόβο,
επαναλαμβάνοντας ατελείωτους κύκλους μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας.
Η έννοια της λέξης ‘φόβος’ σημαίνει ‘φεύγω από τον εαυτό
μου’, δηλαδή ‘εγκαταλείπω την αληθινή
μου φύση’: την κρατάω σε απόσταση καθώς τρέπομαι σε φυγή από την ενότητα
και οικειότητα με αυτήν. Επιπρόσθετα, η ετυμολογία της λέξης ‘φόβος’
συσχετίζεται με το ‘φως’: «φάος» –
αυτό(ς) που φεύγει και διαχέεται. Με άλλα λόγια, ο άνθρωπος-Ψυχή φοβάται το
ίδιο του το Φως γιατί δεν είναι κάτι συγκεκριμένο που μπορεί να συλλάβει με τη
ισχύ των υλιστικών αντιλήψεων. Φοβάται το αόριστο, το απροσδιόριστο, το άϋλο
και αόρατο. Πιο συγκεκριμένα και πάνω απ’ όλα, φοβάται τον θάνατο, γιατί στη τρισδιάστατη αντίληψή του ο
άνθρωπος-Ψυχή που φεύγει-αποσπάται από το φθαρτό υλικό του σώμα παύει να
γίνεται αισθητός με τις δυνάμεις των πέντε κοινών αισθήσεων.
Όμως μέσα στη θεία του κιβωτό όπου κρύβονται όλες οι
‘προμήθειες’ της αλήθειας, ο κάθε φόβος είναι αφύσικος γιατί απλά ο άνθρωπος
είναι εκ φύσεως γενναίος από την γέννα του και αδρά εξοπλισμένος με
έμφυτη πίστη. Γι αυτό όταν ακολουθεί την αληθινή του φύση, που δεν είναι προσωρινή, τότε αναγνωρίζει αυθόρμητα το θάρρος και
την τόλμη, την ψύχραιμη σιγουριά, την σταθερή ηρεμία, ειρήνη και χαρά της Ψυχής
του. Έτσι μπορεί να βιώσει καθαρά την αληθινή κληρονομιά της θεϊκής του φύσης.
Όταν κανείς ανακαλύπτει τον φωτεινό πλούτο που μεταφέρει
είναι σαν να επιστρέφει μέσα στη Ατλάντεια συνείδηση της χαμένης ηπείρου,
πειραματίζοντας ξανά με την ενσωμάτωση των κραδασμών των υψηλότερων πεδίων μαζί
συγχρόνως, μεταξύ 4ης – 7ης διάστασης. Έτσι συνεργάζεται
με την αυθεντία της Ψυχής του, που είναι η εσωτερική του φωνή [όπως και αυτή
του Όλου που είναι μέρος] και γίνεται δεκτικός στη φανέρωση του Φωτός,
συγχωνεύοντας βαθμιαία όλα τα διασπασμένα κομμάτια του με την Χάρη του Μεγάλου
Δημιουργού της φωτεινής κιβωτού και Ψυχής του.
Η έννοια του
φόβου δεν υπάρχει στις υψηλότερες διαστάσεις, γιατί επικρατεί
η Αγάπη χωρίς-όρους προς τον εαυτό-όλους-και-όλα και η Ενότητα: η συνείδηση της
Καρδιάς με την οποία ευθυγραμμίζεται το θνητό σώμα, δηλαδή το Φως του Χριστού ενσωματωμένο. Έτσι η συχνότητες Ενέργειας του
Ανώτερου συν-αισθήματος μαζί με αυτές του Ανώτερου νου είναι συγχωνευμένες στο
Φωτεινό Σώμα όπως το ενεργοποιούν, καθώς ο άνθρωπος-Ψυχή υλοποιεί την
διαδικασία της Ανάληψής του μέσα στο τροχό των ενσαρκώσεων.
Ουσιαστικά η Ανάληψη ή ίδια, όπου η Ψυχή αποσπάται
συνειδητά από τον υλικό της φορέα επιστρέφοντας μόνιμα στην Μονάδα, δεν είναι
θάνατος. Αντίθετα, η Ανάληψη είναι η
τέλεια υπέρβαση του θανάτου. Έτσι ο άνθρωπος που υπερβαίνει την ιδέα του
θανάτου δεν γνωρίζει φόβο, γιατί γίνεται συνειδητά αθάνατος ενώ βρίσκεται ακόμα
μέσα στο κόσμο της ύλης. Με άλλα λόγια, θυμάται ότι ‘ο θάνατος’ είναι το ιερό
στάδιο στη εξέλιξη της Ψυχής του [μια
αναγκαία μετάβαση της συνείδησης από την μια κατάσταση στη άλλη] που τον
οδηγεί να καταργήσει μόνιμα την αντίληψή του μέσα από τις πέντε αισθήσεις, ώστε
να επανενωθεί με την αμετάβλητη Πηγή πέρα από τα στρώματα της Γης.
Η συχνότητα της Ενέργειας του φόβου του θανάτου είναι
χαμηλή κραδασμικά, ενώ αυτή της υπέρβασής του είναι υψηλή. Όταν κανείς
αναγνωρίζει ότι είναι ήδη ένα αιώνιο αθάνατο Όν Φωτός τότε απαλλάσσεται από
κάθε φόβο, παραμένοντας απρόσβλητος από οτιδήποτε μπορεί να γίνει στο μέλλον.
Τότε η ζωή του γίνεται ευλαβικά μαγική ενώ βιώνει θαύματα νιώθοντας πάντα
προστατευμένος ό,τι και να συμβαίνει γύρω του. Βρίσκεται συνεχώς μέσα στο Φως
της μαγικής του κιβωτού, που τον οδηγεί ασταμάτητα να ταξιδεύει με δέος και
σεβασμό στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Συγχρόνως μοιράζεται αυτή την
Ενέργεια που Είναι ο ίδιος ταπεινά, καθώς γίνεται διδάσκαλος αφύπνισης
διευκολύνοντας πνευματικά το δρόμο των άλλων ανθρώπων.
Έτσι ο άνθρωπος-Ψυχή που βρίσκεται σε ετοιμότητα να λάβει
αυτή τη γνώση ξεκινάει να βιώνει τον εαυτό του συνειδητά, χωρίς σκιά, γιατί το Φως που ήδη Είναι ο ίδιος καθαρίζει και
εξαγνίζει τη συνείδησή του αυτόματα, αρχίζοντας να διακρίνει με απέραντη χαρά
τους αμέτρητους θησαυρούς που μεταφέρει αιώνια μέσα στη Κιβωτό του Φωτός.